Süper çözünürlüklü mikroskopi ışık mikroskobu şeklidir. Işığın difraksiyonu nedeniyle, konvansiyonel ışık mikroskobu çözünürlüğü 1873 yılında Ernst Abbe tarafından belirtildiği gibi sınırlıdır.[1] iyi Bir yaklaşım çözünürlüğü mümkün olduğu FWHM (full width at half-maksimum) puan farkı fonksiyonu, ve bir hassas widefield mikroskop ile yüksek sayısal açıklık ve görünür ışık genellikle ulaştığı bir karar ~250 nm.
Süper çözünürlük teknikleri kırınım sınırından daha yüksek çözünürlükte görüntü yakalama sağlar. Düşer içine iki geniş kategoriye, "gerçek" süper çözünürlük teknikleri, yakalama bilgiler fani dalgaları ve "işlevsel" süper çözünürlük teknikleri, hangi kullanmak akıllıca deneysel teknikler ve bilinen sınırlamalar konu da yansıması için yeniden bir süper çözünürlüklü görüntü.[2]
Gerçek enerjiyi kullanan görüntüleme teknikleri Pendry, Superlens yararlanmak ve yakınlarındaki optik mikroskopi, 4Pi Mikroskop ve yapılandırılmış aydınlatma alan tarama mikroskobu teknolojileri SIM ve SMI isteyenler vardır. Ancak, önemli biyolojik görüntüleme teknikleri çoğunluğu fonksiyonel kategoriye girer.
Yöntemlerin fonksiyonel süper iki ana gruba çözünürlüklü mikroskopi vardır:
Deterministik süper-çözünürlük: biyolojik mikroskop en çok kullanılan yayıcılar, fluorophores, uyarma için doğrusal olmayan bir tepki göstermek ve bu doğrusal olmayan yanıt çözünürlüğü artırmak için kullanılabilir. Bu yöntemler, STED, GSD, RESOLFT ve SSİM vardır.
Stokastik süper-çözünürlük: kimyasal karmaşıklık birçok moleküler ışık kaynakları verir onları bir karmaşık zamansal davranışlarını, hangi kullanılabilir yapmak için sadece birkaç yakın tarafından fluorophores ışık yayar ayrı zamanlarda ve böylece haline çözülebilir. Bu yöntemler, SOFİ ve tüm tek-SPDM, SPDMphymod, PALM, FPALM, FIRTINA ve dSTORM gibi molekül lokalizasyon yöntemleri (SMLM) vardır.
Ekim 8, 2014, Nobel Kimya Ödülü verildi ödül Eric Betzig, William Moerner ve Stefan'a Cehennem için "development of super-resolved floresans mikroskopi," hangi rüzgar attı "optik mikroskopi içine nanodimension".[3][4]
Süper çözünürlük teknikleri kırınım sınırından daha yüksek çözünürlükte görüntü yakalama sağlar. Düşer içine iki geniş kategoriye, "gerçek" süper çözünürlük teknikleri, yakalama bilgiler fani dalgaları ve "işlevsel" süper çözünürlük teknikleri, hangi kullanmak akıllıca deneysel teknikler ve bilinen sınırlamalar konu da yansıması için yeniden bir süper çözünürlüklü görüntü.[2]
Gerçek enerjiyi kullanan görüntüleme teknikleri Pendry, Superlens yararlanmak ve yakınlarındaki optik mikroskopi, 4Pi Mikroskop ve yapılandırılmış aydınlatma alan tarama mikroskobu teknolojileri SIM ve SMI isteyenler vardır. Ancak, önemli biyolojik görüntüleme teknikleri çoğunluğu fonksiyonel kategoriye girer.
Yöntemlerin fonksiyonel süper iki ana gruba çözünürlüklü mikroskopi vardır:
Deterministik süper-çözünürlük: biyolojik mikroskop en çok kullanılan yayıcılar, fluorophores, uyarma için doğrusal olmayan bir tepki göstermek ve bu doğrusal olmayan yanıt çözünürlüğü artırmak için kullanılabilir. Bu yöntemler, STED, GSD, RESOLFT ve SSİM vardır.
Stokastik süper-çözünürlük: kimyasal karmaşıklık birçok moleküler ışık kaynakları verir onları bir karmaşık zamansal davranışlarını, hangi kullanılabilir yapmak için sadece birkaç yakın tarafından fluorophores ışık yayar ayrı zamanlarda ve böylece haline çözülebilir. Bu yöntemler, SOFİ ve tüm tek-SPDM, SPDMphymod, PALM, FPALM, FIRTINA ve dSTORM gibi molekül lokalizasyon yöntemleri (SMLM) vardır.
Ekim 8, 2014, Nobel Kimya Ödülü verildi ödül Eric Betzig, William Moerner ve Stefan'a Cehennem için "development of super-resolved floresans mikroskopi," hangi rüzgar attı "optik mikroskopi içine nanodimension".[3][4]
Super-resolution microscopy is a form of light microscopy. Due to the diffraction of light, the resolution of conventional light microscopy is limited as stated by Ernst Abbe in 1873.[1] A good approximation of the resolution attainable is the FWHM (full width at half-maximum) of the point spread function, and a precise widefield microscope with highnumerical aperture and visible light usually reaches a resolution of ~250 nm.
Super-resolution techniques allow the capture of images with a higher resolution than the diffraction limit. They fall into two broad categories, "true" super-resolution techniques, which capture information contained in evanescent waves, and "functional" super-resolution techniques, which use clever experimental techniques and known limitations on the matter being imaged to reconstruct a super-resolution image.[2]
True subwavelength imaging techniques include those that utilize the Pendry Superlens and near field scanning optical microscopy, the 4Pi Microscope and structured illumination microscopy technologies like SIM and SMI. However, the majority of techniques of importance in biological imaging fall into the functional category.
There are two major groups of methods for functional super-resolution microscopy:
- Deterministic super-resolution: The most commonly used emitters in biological microscopy, fluorophores, show a nonlinear response to excitation, and this nonlinear response can be exploited to enhance resolution. These methods include STED, GSD, RESOLFT and SSIM.
- Stochastic super-resolution: The chemical complexity of many molecular light sources gives them a complex temporal behaviour, which can be used to make several close-by fluorophores emit light at separate times and thereby become resolvable in time. These methods include SOFI and all single-molecule localization methods (SMLM) such asSPDM, SPDMphymod, PALM, FPALM, STORM and dSTORM.
On October 8, 2014, the Nobel Prize in Chemistry was awarded to Eric Betzig, William Moerner and Stefan Hell for "the development of super-resolved fluorescence microscopy," which brings "optical microscopy into the nanodimension".[3][4]
